3e en 4e week in Paramaribo!
Door: Caprice en Renske
Blijf op de hoogte en volg Caprice & Renske
30 September 2014 | Suriname, Paramaribo
Lieve allemaal,
Hoog tijd voor weer een teken van leven vanuit Paramaribo! We zijn alweer een maand in Suriname en genieten nog steeds iedere dag met volle teugen. We hebben het onwijs naar onze zin en kunnen na dik vier weken zeggen dat we aardig gewend zijn aan ons leventje in Suriname. In dit verslag zullen we jullie bijpraten over wat we de afgelopen twee weken hebben meegemaakt en gedaan.
Het werken in het ziekenhuis begint voor ons beide steeds meer te wennen. We weten nu aardig goed wat er van ons wordt verwacht en wat wij kunnen betekenen tijdens een dagdienst. Nu we een aantal weken rondhuppelen over de afdelingen merken we dat de Surinaamse zusters ons wat meer zien staan en ons meer gaan vertrouwen (in handelingen e.d.). In het ziekenhuis bij caprice zijn de collega’s al redelijk goed aan haar gewend, wat ertoe leidt dat zij steeds meer taken mag uitvoeren. Bij Renske is er ook al aardig wat vooruitgang geboekt, zo wordt er in plaats van “zuster” nu regelmatig “RAS” over de gangen geroepen/geschreeuwd. Wat Surinaams is voor; wil je alsjeblieft even komen? ;) Wat een groot verschil is, is dat in Nederland de bezetting van verpleegkundigen en leerlingen bijna altijd strak geregeld is (wat zeker geen overbodige luxe is). Hier in Suriname gaat dat wat anders. De eerste twee weken was er een overvloed aan personeel waardoor we soms zittend de minuten moesten wegkijken. Maar inmiddels is dat alweer 360 graden gedraaid, zo is het normaal dat bij Renske op de afdeling er 1 gediplomeerde verpleegkundige met twee (Nederlandse) leerlingen op 20 patiënten staat. Er wordt dan goed gebruik gemaakt van het Nederlandse tempo.
Dagelijks worden wij nog steeds geconfronteerd met de enorm grote verschillen in handelen en kennis tussen dit ontwikkelingsland en Nederland. Zo ontbreekt het hier helaas aan veel materialen (en kennis) waardoor optimale zorg (in onze ogen) niet mogelijk is. Soms is het best lastig om hier mee om te gaan omdat wij vanuit Nederland weten hoe het ook anders kan. Een voorbeeld hiervan is dat er in Nederland een enorm assortiment is aan verbandmiddelen waarmee een wond optimaal verzorgd kan worden (en genezing kan worden bereikt). Hier in Suriname zijn er slechts onsteriele (zelf gevouwen!) gaasjes om een wond mee te bedekken en dat is dan de volledige zorg. Wat wel mooi is om te zien is dat de patiënten hier genoegen mee nemen en respect hebben voor de manier waarop de zusters improviseren met wat ze hebben.
Naast het werk hebben wij iedere week drie dagen weekend waar we volop van genieten. Afgelopen week hebben we een tripje naar het binnenland gemaakt. Samen met een gids zijn we twee dagen naar het natuurgebied ‘Brokopondo’ gegaan. De eerste dag hebben we geslingerd door de jungle van Suriname. Samen met drie gidsen zijn we de jungle ingegaan om een kabelbaanparcour af te leggen. Na de kennismaking met onze gidsen stonden we al snel bekend als ‘the nursies’ en kregen we ieder afzonderlijk een bijnaam toegekend. Het traject bestond uit tien verschillende etappes, iedere etappe werd steeds langer, hoger en spannender. Als laatste etappe van het parcours zijn we met een hoogte van 36 meter over de Suriname rivier gevlogen. Uiteraard werden we van te voren goed bang gemaakt dat wanneer we zouden vallen kennis zouden gaan maken met de Surinaamse piranha’s. Na het kabelbaanavontuur genoten we van een welverdiende rottirol en zijn we doorgereden naar bronwsberg, de plaats van overnachting. Eenmaal aangekomen op brownsberg zagen we dat ons huis bestond uit houten palen met een dak erop, bedden waren in de verste verte nog niet te bekennen. Onze gids toverde hangmaten uit een zak die we vervolgens braaf opgehangen hebben. We hadden prachtig uitzicht over het Brokopondomeer waar we wel uren naar konden kijken. Na een tijdje relaxen zijn we een kleine wandeling gaan maken naar een (hoog) uitzichtpunt over het Brokopondo natuurgebied. Helaas konden we hier niet lang van genieten aangezien stilstaan er voor zorgde dat je helemaal werd lek geprikt. Vanwege de droogte tijd is in Suriname zijn er in de bush ontzettend veel steekvliegen die Hollandse bakra’s (blanken) maar al te graag met een pijnlijke steek verwelkomen. Na de wandeling hebben we echt Surinaams gegeten (zoute soep) en zijn we ’s avonds een nachtwandeling gaan maken opzoek naar exotische dieren. En jawel, het onvermijdelijke werd werkelijkheid; onze eerste kennismaking met de Surinaamse tarantula (een enorm grote en harige vogelspin). Subtiel werd er door onze gids verteld dat bij aanraking of bijten van dit lieve beestje je gelijk naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd (wat niet echt gemakkelijk is wanneer je op drie uur afstand van de bewoonde wereld zit). Naast de vogelspin hebben we leguanen, kapucijnaapjes en brulapen gezien (en gehoord!). Na de nachtwandeling hebben we nog gezellig een tijdje om het kampvuur gezeten en hebben we uiteindelijk onze hangmatten opgezocht. Het daadwerkelijk slapen in een hangmat is nog een behoorlijke opgave (de zijslapers onder ons kunnen zich dit vast goed voorstellen). En alle onverklaarbare geluiden vanuit de jungle (en vanonder de hangmat) waren niet bevorderlijk voor de slaap. De brulapen die zich verscholen in de bomen hebben zich die nacht goed laten horen. Helaas staat er nu geen boom meer overeind in het Surinaamse binnenland, aangezien onze gids ze die nacht één voor één heeft omgezaagd.. ;). Na ontwaken met prachtige zonsopkomst zijn we een wandeling gaan maken naar één van de watervallen bij brownsberg; de leoval. Al met al is deze eerste trip naar het binnenland ons erg goed bevallen.
Het daaropvolgende weekend zijn van het slingeren overgaan op het scheuren door het binnenland. Afgelopen vrijdag zijn we met twee gidsen op enorme quads wederom het binnenland ingegaan. Wat een enorm gave ervaring was dat! We begonnen bij Sanderij Airport en zijn door de savanne van Suriname richting de jungle gereden. We reden met zo’n 45 km/uur over uitgestrekte vlaktes van wit mul zand met aan onze zijdes ontelbaar veel verdwaalde palmbomen. Eenmaal aangekomen in de jungle moest het tempo flink omlaag aangezien we onze tocht vervolgde dwars door modderplassen, onder omgevallen bomen, over omgevallen bomen, etc. Na ongeveer twee uur rijden kregen we een welverdiende pauze en doken we als lokale Surinamers (zwart van al het modder en zand) met kleren en al de kreek in. Na de pauze zijn we weer verder gegaan met rijden en kwamen we uiteindelijk terecht op de bauxiet wegen van Suriname (wegen met rood zand), wat zich resulteerde in vier geroosterde brunettes. Het was af en toe best spannend omdat ons zicht regelmatig werd benomen door alle rode stofwolken. Toen we weer bijna bij het beginpunt terugkwamen vroegen onze gidsen ons of we de trip wilden afsluiten, of dat we misschien nog een extra rondje wilden doen. Hier hoefden we niet lang over na te denken en zijn voor de extra ronde gegaan. Zowel de gidsen als wijzelf hadden de tijd niet helemaal meer in de gaten waardoor we ’s avonds in het donker de weg moesten terugzoeken naar huis. Na 7 uur lang quad rijden kwamen we veilig (na de nodige valpartijen/ botsingen) en voldaan weer aan bij het beginpunt. Voor een impressie hebben we foto’s bijgevoegd.
De aankomende week gaan we weer verder met werken in het ziekenhuis en zullen we zo nu en dan ook wat aandacht moeten gaan besteden aan onze schoolopdrachten. Maar we hebben niets te klagen want een aantal hele leuke tripjes liggen alweer in het vooruitschiet!
Tot snel!
Liefs,
Caprice en Renske.
Hoog tijd voor weer een teken van leven vanuit Paramaribo! We zijn alweer een maand in Suriname en genieten nog steeds iedere dag met volle teugen. We hebben het onwijs naar onze zin en kunnen na dik vier weken zeggen dat we aardig gewend zijn aan ons leventje in Suriname. In dit verslag zullen we jullie bijpraten over wat we de afgelopen twee weken hebben meegemaakt en gedaan.
Het werken in het ziekenhuis begint voor ons beide steeds meer te wennen. We weten nu aardig goed wat er van ons wordt verwacht en wat wij kunnen betekenen tijdens een dagdienst. Nu we een aantal weken rondhuppelen over de afdelingen merken we dat de Surinaamse zusters ons wat meer zien staan en ons meer gaan vertrouwen (in handelingen e.d.). In het ziekenhuis bij caprice zijn de collega’s al redelijk goed aan haar gewend, wat ertoe leidt dat zij steeds meer taken mag uitvoeren. Bij Renske is er ook al aardig wat vooruitgang geboekt, zo wordt er in plaats van “zuster” nu regelmatig “RAS” over de gangen geroepen/geschreeuwd. Wat Surinaams is voor; wil je alsjeblieft even komen? ;) Wat een groot verschil is, is dat in Nederland de bezetting van verpleegkundigen en leerlingen bijna altijd strak geregeld is (wat zeker geen overbodige luxe is). Hier in Suriname gaat dat wat anders. De eerste twee weken was er een overvloed aan personeel waardoor we soms zittend de minuten moesten wegkijken. Maar inmiddels is dat alweer 360 graden gedraaid, zo is het normaal dat bij Renske op de afdeling er 1 gediplomeerde verpleegkundige met twee (Nederlandse) leerlingen op 20 patiënten staat. Er wordt dan goed gebruik gemaakt van het Nederlandse tempo.
Dagelijks worden wij nog steeds geconfronteerd met de enorm grote verschillen in handelen en kennis tussen dit ontwikkelingsland en Nederland. Zo ontbreekt het hier helaas aan veel materialen (en kennis) waardoor optimale zorg (in onze ogen) niet mogelijk is. Soms is het best lastig om hier mee om te gaan omdat wij vanuit Nederland weten hoe het ook anders kan. Een voorbeeld hiervan is dat er in Nederland een enorm assortiment is aan verbandmiddelen waarmee een wond optimaal verzorgd kan worden (en genezing kan worden bereikt). Hier in Suriname zijn er slechts onsteriele (zelf gevouwen!) gaasjes om een wond mee te bedekken en dat is dan de volledige zorg. Wat wel mooi is om te zien is dat de patiënten hier genoegen mee nemen en respect hebben voor de manier waarop de zusters improviseren met wat ze hebben.
Naast het werk hebben wij iedere week drie dagen weekend waar we volop van genieten. Afgelopen week hebben we een tripje naar het binnenland gemaakt. Samen met een gids zijn we twee dagen naar het natuurgebied ‘Brokopondo’ gegaan. De eerste dag hebben we geslingerd door de jungle van Suriname. Samen met drie gidsen zijn we de jungle ingegaan om een kabelbaanparcour af te leggen. Na de kennismaking met onze gidsen stonden we al snel bekend als ‘the nursies’ en kregen we ieder afzonderlijk een bijnaam toegekend. Het traject bestond uit tien verschillende etappes, iedere etappe werd steeds langer, hoger en spannender. Als laatste etappe van het parcours zijn we met een hoogte van 36 meter over de Suriname rivier gevlogen. Uiteraard werden we van te voren goed bang gemaakt dat wanneer we zouden vallen kennis zouden gaan maken met de Surinaamse piranha’s. Na het kabelbaanavontuur genoten we van een welverdiende rottirol en zijn we doorgereden naar bronwsberg, de plaats van overnachting. Eenmaal aangekomen op brownsberg zagen we dat ons huis bestond uit houten palen met een dak erop, bedden waren in de verste verte nog niet te bekennen. Onze gids toverde hangmaten uit een zak die we vervolgens braaf opgehangen hebben. We hadden prachtig uitzicht over het Brokopondomeer waar we wel uren naar konden kijken. Na een tijdje relaxen zijn we een kleine wandeling gaan maken naar een (hoog) uitzichtpunt over het Brokopondo natuurgebied. Helaas konden we hier niet lang van genieten aangezien stilstaan er voor zorgde dat je helemaal werd lek geprikt. Vanwege de droogte tijd is in Suriname zijn er in de bush ontzettend veel steekvliegen die Hollandse bakra’s (blanken) maar al te graag met een pijnlijke steek verwelkomen. Na de wandeling hebben we echt Surinaams gegeten (zoute soep) en zijn we ’s avonds een nachtwandeling gaan maken opzoek naar exotische dieren. En jawel, het onvermijdelijke werd werkelijkheid; onze eerste kennismaking met de Surinaamse tarantula (een enorm grote en harige vogelspin). Subtiel werd er door onze gids verteld dat bij aanraking of bijten van dit lieve beestje je gelijk naar het ziekenhuis moest worden afgevoerd (wat niet echt gemakkelijk is wanneer je op drie uur afstand van de bewoonde wereld zit). Naast de vogelspin hebben we leguanen, kapucijnaapjes en brulapen gezien (en gehoord!). Na de nachtwandeling hebben we nog gezellig een tijdje om het kampvuur gezeten en hebben we uiteindelijk onze hangmatten opgezocht. Het daadwerkelijk slapen in een hangmat is nog een behoorlijke opgave (de zijslapers onder ons kunnen zich dit vast goed voorstellen). En alle onverklaarbare geluiden vanuit de jungle (en vanonder de hangmat) waren niet bevorderlijk voor de slaap. De brulapen die zich verscholen in de bomen hebben zich die nacht goed laten horen. Helaas staat er nu geen boom meer overeind in het Surinaamse binnenland, aangezien onze gids ze die nacht één voor één heeft omgezaagd.. ;). Na ontwaken met prachtige zonsopkomst zijn we een wandeling gaan maken naar één van de watervallen bij brownsberg; de leoval. Al met al is deze eerste trip naar het binnenland ons erg goed bevallen.
Het daaropvolgende weekend zijn van het slingeren overgaan op het scheuren door het binnenland. Afgelopen vrijdag zijn we met twee gidsen op enorme quads wederom het binnenland ingegaan. Wat een enorm gave ervaring was dat! We begonnen bij Sanderij Airport en zijn door de savanne van Suriname richting de jungle gereden. We reden met zo’n 45 km/uur over uitgestrekte vlaktes van wit mul zand met aan onze zijdes ontelbaar veel verdwaalde palmbomen. Eenmaal aangekomen in de jungle moest het tempo flink omlaag aangezien we onze tocht vervolgde dwars door modderplassen, onder omgevallen bomen, over omgevallen bomen, etc. Na ongeveer twee uur rijden kregen we een welverdiende pauze en doken we als lokale Surinamers (zwart van al het modder en zand) met kleren en al de kreek in. Na de pauze zijn we weer verder gegaan met rijden en kwamen we uiteindelijk terecht op de bauxiet wegen van Suriname (wegen met rood zand), wat zich resulteerde in vier geroosterde brunettes. Het was af en toe best spannend omdat ons zicht regelmatig werd benomen door alle rode stofwolken. Toen we weer bijna bij het beginpunt terugkwamen vroegen onze gidsen ons of we de trip wilden afsluiten, of dat we misschien nog een extra rondje wilden doen. Hier hoefden we niet lang over na te denken en zijn voor de extra ronde gegaan. Zowel de gidsen als wijzelf hadden de tijd niet helemaal meer in de gaten waardoor we ’s avonds in het donker de weg moesten terugzoeken naar huis. Na 7 uur lang quad rijden kwamen we veilig (na de nodige valpartijen/ botsingen) en voldaan weer aan bij het beginpunt. Voor een impressie hebben we foto’s bijgevoegd.
De aankomende week gaan we weer verder met werken in het ziekenhuis en zullen we zo nu en dan ook wat aandacht moeten gaan besteden aan onze schoolopdrachten. Maar we hebben niets te klagen want een aantal hele leuke tripjes liggen alweer in het vooruitschiet!
Tot snel!
Liefs,
Caprice en Renske.
-
30 September 2014 - 06:19
Henk Binnenring:
Wederom erg leuk om te lezen meiden! Zou bijna een weekje met jullie mee willen lopen. Maar goed, het werk roept! Ik wens jullie veel plezier aankomende tijd! Gr. Ingrid en Henk -
30 September 2014 - 07:35
Jan:
Leuk om weer een verslag van jullie te lezen. Wat een ervaringen. Doe jullie best en geniet ervan! -
30 September 2014 - 09:32
Jochem:
Wat super leuk om zo de verhalen en avonturen te lezen en zien! Heerlijk dat jullie het naar je zin hebben en ervan genieten!
Jullie zijn alweer bijna op de helft! Geniet er nog maar goed van, want voor je het weet ben je alweer gezellig terug! :-)
Werkse weer deze week in het ziekenhuis en veel plezier met de aankomde tripjes en vakantie's! Ik kijk alweer uit naar de nieuwe nieuwsbrief! Erg leuk om te lezen!
-
30 September 2014 - 12:28
Jaap:
Caprice, meiden, super leuk, gaaf en goed dat jullie dit doen. Doe voorzichtig en nog veel meer plezier........ -
30 September 2014 - 18:05
Marlies:
Bedankt voor het mooie verslag. We genieten mee van al jullie avonturen. De gids kwam er in dit verslag nog goed vanaf... Zet m op en veel succes op straks de nieuwe afdelingen en natuurlijk ook met de schoolopdrachten. Jullie kunnen het! Veel liefs xx -
30 September 2014 - 20:09
Jacqueline:
Jullie hebben schrijftalent meiden. leuk weer! WAt een avonturen weer he! Jullie buiten deze stage echt helemaal uit. gaaf! Wat marlies ook zegt: de gids kwam er in dit verhaal goed vanaf.... Wij als moeders hadden deze man wel een lesje willen leren!
Geniet lekker, werd ze morgen en donderdag weer naar het weeshuis!! succes om ook dan weer iets te bedenken voor deze kids om ze bezig te houden. -
30 September 2014 - 22:02
Jos En Hanna:
Hoi meiden. Leuk om meer te lezen over jullie avonturen. Gelukkig ben jij (renske) wel wat gewend na je eerdere avontuur in de refuge hahaha. Ik moest erg lachen om het verhaal. Fijn dat jullie het goed maken, geniet van deze bjjzondere ervaring. Hartelijke groeten en liefs, Hanna en Jos -
30 September 2014 - 22:22
Markus En Elise:
Hoi lieve meiden,
Wat een avonturen! Super leuk om te lezen, moesten er erg om lachen!!
Tijd gaat snel hè? Alweer een maand weg.. Wij gaan maar alvast beginnen aan onze spandoeken ;)
Liefs XXX -
30 September 2014 - 22:27
Lianne:
Wat een verhalen meiden! Super leuk om te lezen. En wat leuk ook dat jullie zoveel tijd hebben om van die gave trips te maken! Ik ben jaloers op jullie ;)
Heel veel plezier met alles wat jullie nog te wachten staat. Dikke knuffel en kus, Lianne -
01 Oktober 2014 - 12:52
Ronald:
Wat weer een geweldig avontuur meiden! Het is ook heel leuk hoe jullie de belevenissen beschrijven, erg leuk om te lezen! Blijf genieten XXX -
01 Oktober 2014 - 15:54
Opa Siem En Oma Guda:
Wat een gezellig verslag om te lezen. We genieten er erg van. Wat bijzonder dat we zo mee kunnen leven. Dikke kus van opa en oma xx -
03 Oktober 2014 - 08:51
Esra, Isan & Mathijs:
Hoi toppers, wat leuk om mee te kunnen lezen met jullie avonturen! Mooie verslagen hoor... we maken het echt een beetje mee op deze manier. Geniet nog lekker van de tweede helft jullie reis! Groetjes en liefs!
-
06 Oktober 2014 - 22:19
Nettie Meijer- :
Wat een geweldige belevenissen ! Jullie willen straks niet meer terug inhet gewone leven.
Die glimmende snoeten!! Geniet met volle teugen.
-
06 Oktober 2014 - 22:35
Opa Daav:
Wat geweldig allemaal en wat een belevenissen doen jullie wel voorzichtig. Blijf genieten met volle
teugen. Tot een volgende keer.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
